و خداوند آنسه را آفرید .... دفتر دهم

و آنسه (ع) به سوی گوگوش لاو روان گردید تا آن کودکان ابله و آن پیران فسیل را خاموش سازد و وفاداری و توانایی خویش بر مهرداد اثبات نماید که هوش و دانایی تنها از آن اوست و آن انسانها که بر او ایمان نیاورند جانوران ابلهی بیش نیستند ... و آنسه گوگوش لاو را نامه ای پر سرزنش روان نمود و بر آنان بانگ بزد که (( ای گوگوش لاویان ، دشمنی شما را با مهرداد سبب چیست ؟ مگر نبینید گوگوش او را چه مقدار دوست می دارد ؟ گر شما گوگوش را هواخواهید باید که بر انتخاب او احترام گذارید و او را تکلیف تعیین ننمایید که زین پس نخواهم گذاشت کس اینجا مهرداد را بی احترامی نماید)) ... و گوگوش لاویان جملگی حیران بماندند و او را بگفتند ((مگر تو آن نیستی که ما را بگفتی بر مهرداد اعتراض نماییم که گوگوش بر مهرداد رضایت قلبی ندارد و او با هزار ترفند گوگوش ما را بر همکاری اجبار بکرده که مهرداد زیر زمینی است و تنها تو او را شناسی ؟ اینک چگونه می باشد که در کمتر از یک طلوع و غروب آفتاب خویش را نظر تغییر بدادی؟)) .... و آنسه (ع) زان پس با گوگوش لاویان بر این امر نزاع نمود وبا بیست نام دیگر مهرداد را دشنام بداد و با نام خویش او را دفاع بکرد و این نامه ها را جملگی بر مهرداد روان بساخت و او را آرام آرام نزدیکتر بگردید ... و گوگوش لاویان را دل بر آنسه چرکین گشت و نیز چند دستگی پدید بیامد و آنقدر یکدیگر را بحث نمودند که سر انجام بر احترام بر یکدیگر توافق بکردند و رفته رفته آرامش خویش باز می یافتند که جنگی تمام عیار گوگوش راپیش بیامد که غریبان پارس و پارسیان غربت انگشت بر دهان بگشتند زان نمایش تکان دهنده جام های جهان نما را .... در واپسین روزهای دوهزار و چهار ، آن زمان که دشمنی سرما بر آسمان به بیشترین رسد و دوستی مهر با زمین به کمترین ، اختلافات پشت پرده آشکار گردید و آن دو کنسرت گزار با حکم قانون گوگوش را خواندن جلوگیری نمودند و گوگوش بر جام های جهان نما ظاهر گشت و از ستم آنان بر خویش سخن براند و به دنبال آن مهرداد و آن دو کنسرت گزار نیز در هوا آب از روی یکدیگر ببردند که این رسم آن نسل و آن پیشه است چنان که امروز نیز می بینیم ... و انسانها بر این نزاع حیران بماندند و آن برهواخواهان بسیار گران بیامد که این ظلمی بس بزرگ بود که دست روزگار بر گوگوش روا می داشت. و اینک نوبت آنسه می بود تا سوار بر احساسات انسانها اسب مراد خویش براند ولیک گوگوش لاویان بر او بی اعتماد گردیده بودند و او باید که آنان را دل دیگر بار به دست می آورد .... و آنسه (ع) گوگوش لاو را تک به تک تلفن نمود و نامه روان ساخت و بگفت : (( ای دوست دانای من ، دانم که بر من بدگمانی و دل چرکین ولیک در این کار حکمتی نهفته است که تنها تو را گفتن توانم و آن این باشد که مرا با گوگوش دیرینه دوستی برقرار می باشد و او را هفته ای یک بار تلفن نمایم . این من خانه ی او را در ایران اجاره دهم و ماه به ماه او را پول حواله سازم . و این بار که او را تماس نمودم مرا با گریه بگفت ای آنسه من ، بسیار تنهایم و بی پول و گر بر این کنسرت موفق نگردم باید که چون دخترک کبریت فروش در خیابانها سرگردان شوم که مرا خانه نیز در گرو بانک است .بباید که مهرداد راحمایت نمایی تا این کنسرت بر هم نخورد و من آلبرت را دستمزد خویش بگیرم که بعد از خدای تو را دارم .... و من زین روی مهرداد را حمایت نمایم مگرنه او را شناسم و همانا که او یک سر در هوا دارد و هزار ریشه بر زمین و گوگوش را بسیار آزار کند.... )) ...... و آنسه (ع) این سخنان را بنا بر سن و دانایی انسانها از وضعیت گوگوش کمتر و زیادتر می نمود و او را ، هنگام بیان آن ، اشک از دیدگان جاری می گردید و صدا لرزیدن می نمود و آنقدر با احساس می بود که گر بر آن به دیده ی نیرنگ می نگریستند باید که جایزه ی اسکار در نقش اول زن می ربود که کس چنان بازیگری در عمر خویش ندیده بود و او را راز موفقیت این باشد که خویش نیرنگ های خویش باور نماید و به راستی که دانش فریبکاری و هنر بازیگری تنها آنسه راست
...........